Hiç büyümemişim. Hala o beş yaşındaki kız çocuğuyum.
Olan bitenlere anlam verebilmek yetmiyor, nefret ve kin olmadan olmuyor.
Daha geçen gün nefret duygunuzu aldırdınız mı dedi biri.
Sevgiyle işler yürümüyor sanırım.
Sanırım. Evet ben hala dünyaya sahip olduğu küçük şeylerden dolayı minnettar kalan o çocuğum.
Kimseyi adi çıkarlar için kullanmamak sömürmemek, mutlu etmeye çabalamak, olduğu gibi olmak hepsi benim.
Bu dünyanın yalan saydığı ama hala bunlara sahip insanlar olduğundan dönebildiği gerçeğini kimse anlamıyor.
Beni her halimle kabul eden bir yabancı bulabilir miyim.
Sanmıyorum.
Masum bir çocuk gibi olmam akıl yaşımın da 5 yaşında olduğunu düşündürüyor olabilir bazılarına. Tutumlarından bunu anlamak çok kolay.
Yalnız bunlar kendi çelişkileriyle nasıl kıvrandıklarını görmediğimi ilgiye benim değil onların ihtiyacı olduğu için, hayatlarında olduğumu bilmiyorlar bunu düşünürken.
