aşırı garip bir duygudur.
ben kı yapı olarak da yalnızlığı seven biriyim ve ilişki yönünden de 2 yıldır sevgilim yok.
ve ciddi manada sevgilim olsun istiyorum.
dün biriyle buluştum,adam tam benim tipim, stili,işi,düşünce tarzı.
oturduk muhabbetımızı ettik lan dedim bu sefer olacak galiba.
evime doğru usul usul yururken dedim ki of şimdi evime gidicem iyi geceler msjı, sabah kalkıcam günaydın mesajı, yerli yersiz sürekli buluşmalar,ben bir de sürekli bir insanla görüşürsem sıkılırım, bana onla bunla görüşme çıkma dicek, erkek arkadaslarıma,giyimime karısıcak, haftasonları en az bir gün onla buluşmak zorunda kalıcam, cuma akşamları dans etmeye benle gelecek, dans edemicek ne ben eğlenicem ,o da gözümden düşecek,aslında yalnızlık iyiymiş be derken buldum kendimi.
ertesi gün oldu arkadaşlarım onu da çağırsana dediler, dur be dedim her gün her gün ne buluşması. senin için ısınmadı mı bu adama dediler.
valla dedim iyi hoş da öyle ilk görüşte dann etmedi,aşık olmadım tabiki.
bi baktım aaa benim içim çürümüş.
yalnız kala kala heyecanı da kaybetmısım.
dedim bosver sen sek olsun, yalnız devam et yoluna alamazsın sen kimseyi artık gönlüne.
