insanoğlunun doğa karşısındaki en büyük acizliğidir belki de bu durum. işleyen zamana karşı koyamamak, kaderin önüne geçememek ve sonunda toprak (kül, çamur, ot vs) olacağını bilmek... belki çok inançlı bi insansanız bu dünyanın geçici olduğunu, ölünce uykudan uyanıp asıl dünyaya varacağını düşünerek ve o dünya için burada birikim yapmanız gerektiğini bilerek aşabilirsiniz. ama maalesef çoğumuz bu gözle bakamıyoruz. belki de en realistik davrandığımız konu budur. bir gün öleceğiz ve ne kazandığımız paralar, ne yaşadığımız büyük aşklar, ne elde ettiğimiz başarılar hiçbiri bunun önüne geçemeyecek. çoğu insan gibi unutulacağız. en büyük sebebi budur belki de, unutulma korkusu. bu dünyada hatırlanacak bir iz bırakamamış olma korkusu... içerde her an kendini hatırlatmaya hazırlanan bu duyguyu yok saymak en güzeli bence. yaşayabildiğimiz kadar güzel yaşamak olmalı düşüncemiz. bunu düşündükçe anlamsız bir depresyon hali saracak bünyemizi çünkü. atlatamayacağımız bir noktaya vardığında intihara kalkışacağız ''nasılsa öleceğim. o gün neden bugün olmasın ?'' diyerek. bunu düşünsen de düşünmesen de zaman akacak ölüme bi adım yaklaşacaksın. bunları düşünerek vakit harcamak, anlamsızlaşmak niye ??
