henüz veletken bir gün balkon penceresinden dışarıyı seyrederken bir yandan da elimdeki elmayı havaya atıp tutmaktayım. derken tutamadım. zaten becerikli bir insan olduğum söylenemez. neyse.. işin tuhafı elma yere düşmedi. bende bir anda anlatılan in cin hikayeleri, samanyolu programları yeniden canlanıverdi. "lan dedim, mal mısın? nimetle oyun olur mu? allam, özür dilerim bi daha oynamıcam, töbe valla töbe...vs." diye. iki gün sanırsın küçük cesur civciv ermiş. böyle içimden bildiğim sureleri filan okuyorum aklıma geldikçe. boru mu lan elma yok!
bir kaç gün sonra valide hanımın mutfaktan sesi geldi. "çocuğum sen salak mısın, nerden esiyo da aklına böyle şeyler yapıyon?" diye. bilen bilir o mutfak perdesi ortasından bir kurdeleyle bağlanır rüzgarda uçmasın diye. amk elması perdenin tam o bağlandığı kısımda içeride kalmış.
bu da yaşadığım en paranormal olaydır.
