bir insanda sevdiğimiz ne varsa, onun sevmediğimiz yanlarından beslenir ahmet altan ın geceyarısı şarkıları denemesindeki ;bir çizgi bir nokta bölümündeki o eşsiz cümlesi.
böyle mi gerçekten?
bu kadar trajik mi adına hakikat denen yanılsama.
bu yüzden mi çekilen tüm sıkıntılar ve yazılan onca satırlar?
nedir aşkı aşk yapan?
ulaşılmasını güç, elde edildiğinde de varlığını muhafaza edilmesini imkansız kılan nedir?
24 yıllık serüvenimde beni en çok sevenlerin aynı zamanda en çok üzenler olduğunu bilmem gibi çetrefil bir paradoks. anlaşılmaz gözükebilir ama; inanın bana aslında o kadar da şaşırtıcı değil. her aşkta bir katre de olsa mutlaka nefret vardır; çünkü aşk en tutkulu yanını bu içinde beslediği o meşum yanından alır. arının ağzında bal olduğu gibi kıç tarafında da iğnesi olması gibi. o bal sizin olabilir ama unutmayın bir gün sizi hiç ummadığınız ve beklemediğiniz bir anda da sokabilir. kasıldığınızı hissedersiniz. çaresiz kaldığınızı..ve acıdan yandığınızı..
nefessiz kalırsınız..
için için yanarsınız, kanarsınız
arıyı arı yapan, aşkı da aşk yapan işte budur. sevimli gözüken yanından ziyade bizim imgelemimizde yatan acılı taraftır. acı çekmemizdir aşkı aşk yapan aragonun dediği gibi. üzülmemizdir, kanamamızdır aşka değer katan. yokluktur varlığı vareden. allah'tır şeytana hayat veren.gecedir gündüzün kıymetini bilmemize vesile olan ve yanlışlarımızdır bizim öğretmeniz
onsuz olmaz dedikçe ona değer katıp kendimizi kocaman bir hiç saydıran, yokluğuyla yaşantımızı piç ettirendir aşk.
kördüğüm karmaşık bir bilmecedir şarkıda söylendiği gibi.
yaptığı her hareketi, söylediği her sözcüğü, gözlerinizin içine her bakışını zihninizde yeniden birer birer canlandıran, ve bunlardan kesin bir sonuca ulaşmaya çalıştıran bir bulmacadır da aynı zamanda.
nedensizce gelir ve binbir bahane üreterek gider çoğu zaman.
varlığıyla size dünyanın en büyük gizeminin kapısını kendi elleriyle açan, bedeninizde çırılçıplak gezinen, kasıklarınızda gezinen bir sıcaklık; yokluğuyla da kainatın en çaresiz kişisiymiş duygusunu tattıran, kendinizi yapayalnız hissetmenizi ve girdiğiniz her ortamı buz gibi hissetmenize sebep olan bir fahişedir aşk.
sizden alması gerekeni alır ve gider.
ve belki bir daha hiç geriye dönmez.
dönemez
siz de bir daha asla sevemeyeceğinizi sanarsınız.
için için kanarsınız.
mütemadiyen gözleriniz dolu dolu ıraklara bakarsınız.
yorgan altlarına sığınıp ağlarsınız.
ve kimse öldüğünüzü fark edemeden yaşarsınız..
belki bir gün şairin bir sözü gelir akıllara. önce kendinize fısıldarsınız. sonra avazınız çıktığı kadar bağırırsınız gidene inat...
bir insanı sevmek ona sahip olmaktan daha önemlidir diye tüm dünyaya haykırırsınız.
ayağa kalkıp yeniden yaşarsınız.
ta ki yeniden düşene ve yeniden dirilene dek
ve birgün belki bir yazı yazarsınız doya doya yaşarken..
kimbilir gidene inat
