Benim annem de babam da öğretmen. Memur çocuğuyuz işte. Orta gelirli, kendi yağında kavrulan ama mutlu bir aileydik, aileyiz.
O zamanlar 11-12 yaşındaydım. Çocuklar zengin fakir ayrımı bilmezdi o zamanlar. Sokakta para geçmezdi çünkü. Çok zengin olan bir arkadaşımın doğum günü vardı ben de o zamanlar her küçük kız çocuğu gibi boncuktan kolye,bileklik falan yapardım. Arkadaşıma hediye edeceğim diye haftalarca uğraşıp özenip çok güzel bir kolye yapmıştım. Çok hoşuna gidecekti eminim.
Doğum günü geldi çattı, ben arkadaşımın evine pardon köşküne( bildiğin köşk gibi bir şeydi şu aşk-ı memnu evlerinden) gittim. Tabi ki elit kesin hep oradaydı. Neyse pastalar üflendi. Sıra geldi hediyelerin açılmasına. Kızın her açtığı hediye en az 200 liralık bebekler, oyuncaklardı. Hiç endişelenmedim. El emeğini hangi para satın alabilirdi ki? Onların parası alıyormuş. Benim hediyemi açtığında kızın,annesinin ve babasının suratı asıldı. Hiçbir şey demeden annesi hediyeyi hemen aldı sakladı. O elit arkadaşlarına rezil olmuşlardı.yazık ne büyük acı ne büyük rezillik.
Ben o günden sonra bir daha hiç Boncuklu kolye yapmadım.
