koyar adama. içine oturur er kişinin. insanın boğazında bir yumru olur. gözleri sıkmadan uyumak ister kişi o sabah. uyuyamaz. gözler sıkılmadan uyunmaz zira. ağlar belki de sessizce. belki kimsesizce. kafayı yastığa gömüp dışarı çıkmak istemez. kafada yastıkla gören olursa ne der diye düşünür. kafayı yastığa gömmeden çıkar dışarı bu yüzden. apartmanın zilini bilerek bozar. birileri o sabah, bayram olduğunu hatırlatmasın diye. bilir ki; zili bozuk diyarlarda bayram olduğu hatırlanmaz. iki şekilde uyanır, uyumadığı uykusundan. bir: çalar saatin zili ile. iki: annesinin üstüne döktüğü su ile. annesinin elini öpüp dışarı çıkar. küçük çocuklara elma şekeri verir. üçüncü sıradaki taksiye atlayıp, şehrin dışındaki mezarlığa gider. şehir merkezinde bulunan mezarlıklar kalabalıktır çünkü. hem şehir dışındaki mezarlıklar daha romantiktir. ellerini gökyüzüne açıp, tüm dinlerde ve tüm dillerde tanrı'ya yakarır. pek çok dine inanmakta ve yeryüzünde konuşulan bütün dilleri bilmektedir.
saatler sonra eve dönerken, kız yurdunun önünden geçer. düşünür. o kızların teselli bulacakları, başlarını yaslayıp huzur duyacakları geniş bir omuz yoktur. küfreder. lan niye onlar orada, ben buradayım diye geçirir içinden. papyonunu çıkarıp yukarı atar. papyon yer çekiminin etkisiyle yere düşer inatla. müsait bir yerde iner taksiden. midesini rahatsız eden bazı şeyleri kusar naylon poşete. bazıları içinde kalır. eve döner. süresi yüzellialtıncı defa uzatılmış eve dönüş yasasından yararlanarak. annesini görür koridorda. küçük kardeşini. ablasını. abisini. dayı kızı nurten'i. üst kat komşuları bedia hanım teyze'nin minik kızı kezban'ı. hepsini yanına çağırıp, içtima eder. sarılır. az sonra bırakmacasına.
edit: biraz duygusal bir yazı oldu kusura bakmayın. affedin beni. affedin...
