ne koyar adama. içine oturur kişinin. insanın boğazında bir düğüm olur. gözleri sıkıp uyumak ister kişi o sabah. ağlar belki de sessizce. kafayı yastığa gömüp dışarı çıkmak istemez. apartmanın zilini bilerek bozar. birileri o sabah, bayram olduğunu hatırlatmasın diye. bi şekilde uyanır, uyumadığı uykusundan. en kralından takım elbisesini giyer. annesinin elini öpüp dışarı çıkar. küçük çocuklara şeker verir. ilk taksiye atlayıp, şehrin dışındaki mezarlığa gider. ellerini gökyüzüne açıp, tüm dinlerde ve tüm dillerde tanrı'ya yakarır.
saatler sonra eve dönerken, kimsesiz çocuklar yurdunun önünden geçer. düşünür. o çocukların, teselli bulacakları, bir mezarları dahi yokturdur. küfreder. dudaklarını ısırırcasına. kanatırcasına kendi bedenini. kızgındır. kravatını çıkarıp aşağı atar. ilk, boşlukta iner taKSiDEN. midesini rahatsız eden her şeyi kusar bir köşeye. eve döner. annesini görür koridorda. küçük kardeşini. ablasını. hepsini yanına çağırıp, sarılır. sarılır. sarılır. hiç bırakmamacasına.
edit: bu entry çok kibar bir şekilde editlemiştim. vazgeçtim kibarlıktan. çünkü, şunu anladım: "ne kadar anlatırsan anlat, anlattığın, karşıdakinin anlayacağı kadardır."
