Benim çoğu zaman canımı yakan özelliğim.
Birine yalan söylersem sonra gidip o insana itiraf ediyorum. Bunu şu ana kadar 1 kere bile atlamadım. Kötü bir özellik. Can yakıyor. Yalnız bir insanı aldatmaktan kötü değil. Bu yüzden beni tanıyanlar en çok güvendikleri insanın ben olduğunu söylüyor. Ne garip yahu. Bir gün en yakın arkadaşıma 'sana yalan söylesem ne yapardın?' Diye sordum. Ciddi olarak. Bana 'sorun değil. Nasıl olsa ne yalan söylersen söyle, 60 yıl geçse de bana itiraf edeceğini biliyorum' dedi. Hocalar sormadan kopya çektiğimi itiraf etmişliğim var. Açıkcası her insanın huyu olur ya. Bu da benim mallığım. Kimseye yalan söyleyemiyorum. Ha itiraf edince kötü olmuyor mu, evet. Çok kötü oluyor ama hak ediyorum. Küçükken masadan şekerleri alırdım, anneme almadım derdim. 2 gün sonra gider itiraf ederdim.
Ben niye böyleyim? Birine yalan söyleyince geceleri uyuyamıyorum. Terliyorum, vicdan azabı çekiyorum. Ya nasıl oluyor biliyor musunuz, böyle sürekli aklımda o insan oluyor. Nereye gitsem onu görüyorum. Artık bir noktaya geliyor. Dayanamayacak oluyorum. 17 yaşındasın, artık yalan söylemeyi öğren, bu şekilde yaşayamazsın diyorum olmuyor.
Yalan söylemeyi nasıl öğreneceğim ben sözlük biraz anlat bana... siz nasıl başardınız...
