bana göre insan çok şerefli ve kusursuz olarak doğan bir varlık. ispatı? ispat yerine geçer mi bilmiyorum ama çocuklara şöyle bir baktığımda (0-4 yaş arası) hepsinde büyük bir özgüven, sonsuz sevgi ve affedicilik(iki dakika sonra unutuverir), bundan başka limitsiz bir cesaret(koca koca adamları hiç korkmadn yumruklamaya çalışır) ve çalışkanlık(her yeri karıştırır, karıştırmadan ve merak edip sorgulamadan duramaz) var. ancak ne zaman ki büyür, dış dünyaya kaçmaya başlar. büyükleri ona korkmayı ve değersizliği, iki yüzlülüğü, hayvanlar gibi çıkarcılığı menfaati ve yalan söylemeyi öğretir. zaman içerisinde kendinden iyice kopan çocuk büyüdükçe büyüklerine benzer ve hayvansılaşır. şimdi asıl soru şu; hayvanca yaşamak bir suç mudur yoksa bir doğallık mıdır?
