o muhteşem aforizmalarla süslü kitapla ilgili bir yorumda geçen cümle bu! mutsuzlar, kırık hayallere sahip insanlar, yaralı yürekler, dik yokuşlarda birilerini kaybedenler, hep kaybolanlar, bir aşkın enkazı altında kalanlar... tutunsalardı birbirlerine, birbirlerini dinleyip, birbirlerinin dertlerine çare olsalardı? birbirlerinin mucizeleri olduklarını hissedip o uğurda mücadele etseydiler? neler olurdu acaba?
belki, tanrı'nın zihni karışırdı. afallardı tahtındaki. kıyamet daha erken bir tarihe alınırdı. insanlık, dünyanın dibine dinamit döşeyip aynı anda patlatırdı. yarın denen kavramla kendini avutan ahmaklar, gözlerini cehennemin kapısı önünde açtıklartında uyanırlardı, hayat denen rüyalarından.
çok mu kötü olurdu? kimin canı yanardı ki? acılarını saklayan insanların üryanlığı, tanrı katında abes mi karşılanırdı? bize şah damarımızdan daha yakın olduğunu iddaa eden tanrı, çok çok uzaklarda olduğu gerçeğini gördüğünde üzülür müydü kendi haline? canı acır mıydı o'nun da? tüm insani vasıflar kendisinde olup da, bir insan gibi hissedemeyen tanrı, hiç aşık olamadığı için salya sümük ağlar mıydı? kıskanır mıydı bir kulunu? içerler miydi, sevdiği için şiirler yazan genç bir delikanlının yüreğindeki duygulara?
kim bilebilir?
yine de, çok mu berbat bir hal alırdı dünya? tutunsaydı, tutunamayanlar birbirine? neler olurdu acaba? duyan olur muydu, çığlıklarını? anlayan? bir tokat gibi patlarlar mıydı, utançtan kızarmayan yüzlerde? bir yumruk olup da inerler miydi, çirkin kalplere? bir yemek olup da bulandırırlar mıydı, her şeyi hazmeden mideleri?
