altına imza atacağım gerçekliklerdir. bir kaç şey eklenebilir, en önemlisi ise;
üni'de ortalama 1000 kişi tanıyorsanız, gerçek dost olarak geriye yalnızca 2-3 kişi kalır, o bile kalmaz belki.
not tutan biri iseniz telefonunuz herkes de vardır, vize zamanın telefon sürekli öter, ya çalar ya mesaj, geri kalan zamanlar ise malum.
ha yok benim gibi not da tutmuyorsanız, ölseniz okulda kimse farkına varmaz. arayıp sormazlar kalabalık içinde yalnızlık çekmek üniversitenin fıtratında var.
2 ay önce beraber kadıköy'de içtiğin insanlarla bir an gelir selam bile vermezsin falan, çok tuhaf şeyler.
parasızlığa falan hiç girmiyorum zaten. 4 gün boyunca sadece krakerle, onu geçtim doyurucu diye kahve sigara ile geçirdiğimi biliyorum, bir tanesi daha perşembe günü oldu. "yok aç değilim ya" diye yalan söyleyerek geçiyor günler.
bir vakıf üniversitesinde fakir olmaz falan sanıyor insanlar, burda da vardır onlardan, hatta ben de girene kadar öyle sanıyordum, oluyor dostlar,az sayıda da olsa oluyor, benim gibi mecburiyetten, deli gibi dolu olduğunuz, o zengin, leş insan yuvasına giren insanlar da var o vakıf üniversitelerinde. dediğim gibi azınlıkta ama varız.
"nasıl mecburiyetmiş lan bu amk" demeyin, hayat işte, nereden ne getireceği belli olmuyor, böyle sağda solda okulun adını söyleyince zengin falan sanıyorlar. gerçi ben de olsam ben de sanardım herhalde.
paranız varsa iyidir üniversite, zaten ortam da oluşuyor öyle olunca.
