ne yunus'un yunus emre olup da aşk dergahını bir anlık gafletle terketmezden önceki hali ne celaleddin rumi'nin mevlana olmadan önce ki ruhu ne de kays'ın mecnun olmazdan önceki aklı.
benim adım aşk.
adına şiirler yazılan, üzerine şarkılar bestelenen, üzerine filmler çekilen duygu. hep, içi doldurulmaya çalışılan.
içi zaten dolu. senin gönül kovanı daldırsak okyanusa ne kadar alabilir ki? senin, kapkaranlık ruhunu çıkarsak güneşin katına, ne kadar aydınlanabilir ki?
delirmedim daha. korkma benden. adımı hatırlıyorum. nüfus cüzdanımı küçük bir madde bağımlısı kimsesiz sokak çocuğuna vereli 7 yıl oldu. ama daha delirmedim. adımı biliyorum: aşk!...
evrenin yaratılışının tek nedeni! tanrı'nın göbek adı. bir gün daha yaşamamın, bu berbat filmden sıkılıp da en heyecanlı yerinde, hayat denen sinema salonunu terketmememin, kötü bir yönetim sergileyen tanrı denen tek hakemin düdüğünü boynundan alıp da bitiş düdüğünü çalmamamın tek nedeni.
aşk!...
ne kadar ütopik ve ne kadar vazgeçilmez! vazgeçişler anlık ama. mutlu ettiğin budalaların, ilk mutsuzlukta seni terketmeleri saniyenin binde birlik zaman dilimine sığıyor. işte bu kadar küçük onların gözünde, bu kavramın karşılığı.
benim adım?
unuttum be gözüm. zihnim, hiçbir şey hatırlamıyor artık. bundan sonra bir çocuktan daha masum olamayacağım için pişmanlıklarım tanrı dağı kadar. hayal kırıklıklarım sahra çölü büyüklüğünde. asla, annemin rahmine geri dönemeyeceğim için adımı unuttum. yine de aşk de sen bana. bir köpek gibi, elindeki gururdan yapılmış tasmayı boynuma geçirip de ardınsıra sürüklediğinde seslen bana.
