Fletcher gibi adamları her ne kadar yeri geldi mi fena asi olan biri olarak sevmişsem de, heryerde olmalılar diyerekten söze başlayalım.
film öncelikle akademik anlamda müziğin ilmini göstermesi açısından önemli, çoğunuz o dinlediğiniz şarkıların mutfağını merak bile etmez.muazzam bir uğraş, muaazam bi yetenek ve beceri isteyen bir iş olduğunu raymenin kanayan ellerinden görmek mümkün.
abartı gelebilir dediğiniz yerler film olmasından ileri geliyo ki burda verilen mesaj, mesajı verirken tasarlanan kurgu önemli ve kendini izletebilirlik ki film izleyebilen biri de değilim.
filmin özeti barda fletcher ile raymen ın konuşmasında saklı, en iyiyi yaratabilmek için verilen çaba.
Benim için en önemli kısımlardan biri de aksiyon veya gerilim filmi olmamasına rağmen çoğu sahneyi nefesimi tutarak izlemiş olmam.
Raymen in kazadan sonra o halde hala konsere yetişmeye çalışması sembolik olarak muazzam. onun adı aşk işte.
Müziğe aşık olan biri olarak, müzik okuyan biri olarak o çabayı ben enstrumanım olan bağlama konusunda veremedim. Geç kalmışlık hissi vardı ve geçerli bi nedendi, çünkü büyük virtüözler bu işe 6-7 yaşlarında başlamışlardı istisnasız. ben o zaman ki eşimin yeter artık başım şişti demesinden dolayı bağlamamı parçaladım. 1,5 yıl sonra dayanamayıp yenisini aldım tabi. * Raymen in sevgilisinden ayrılma hikayesi de içimi acıtmadı değil. Onu anlayabiliyordum.
Nitekim film doyurdu beni ama asla gaza getirmedi, 16-17 yaşında biri olsam gaza gelirdim belki ama artık hayatın size neler getirebileceğini biliyorsanız asla film karakterlerinin yerine geçmeye de çalışmazsınız.
