Bir görseniz... Akşam geliyorum, uzanıyorum koltuğa. Büyük olanının adı deniz. Koltukta uzanırken bacaklarıma tırmanmaya çalışıyor. Sonra başaramıyor. Deniyor, deniyor bir türlü yok.. Pes ediyor. Bir kaç adım geri çekiliyor. Önce gözleri doluyor, sonra da "ba...ba...bab..a..baba" diyor. Alıyorum kucağıma o dolu gözler gülmeye başlıyor. Saçımı falan çekiyor, hatta ara ara küsüyor bana... Lüle lüle saçlarıyla öyle tatlı ki.
Küçük olanı, yani rozerin'imi beşiğinde ziyaret ediyorum. Çok sakin bir bebek. Gözlerime bakıyor, bakıyor, bakıyor... Odaklanıyor dakikalarca. Sanırım mavi olmasından dolayı ilgisini çekiyor gözlerim. Sonra yaklaşıyorum. "Rozerin, baban seni çok seviyor" diye fısıldıyorum. Anlıyor mu bilmem ama fısıldamam çok hoşuna gidiyor, gülmeye başlıyor.
inanın bu dünyadaki en güzel şey deniz ve rozerin. O kadar mükemmeller ki, o his, o duygu. Nasıl anlatılır gerçekten bir fikrim yok.
Bir tanrıya inanmıyorum ama inansaydım onlara sahip olduğum için şükrederdim sözlük.
