her gururlu insanın içinden arada bir geçirdiği cümledir.
ben de 2 yıldır arada bir geçiriyorum içimden bu cümleyi. sokaklarda, çevremde bir sahtelik gördüğümde, haberlerde o iğrenç şeyleri dinlediğimde düşünüyorum. kendilerine ve içi boş değerlerine çıkarları ve korkularından bu kadar bağlanan, diğerlerini düşünmeyen insanları her gördüğümde düşünüyorum hayatın değerini. cidden ne kadar değerli diye de sorguluyorum. birilerine saygı duyan azınlıktan olmaktan gurur duyarken bir yandan, diğer yandan bir şeyleri değiştiremediğim için utanıyorum kendimden.
umursamak anlamsız geliyor hayatı. sonra aileme bakıyorum. onları umursamadan yapamıyorum. benim için yaptıklarını düşündükçe hep bir vicdan azabı yaşıyorum sanki içimde. fight club'ta diyor ya "her şeyini kaybetmeden özgür olamazsın" diye. hep aklıma bu replik geliyor.
peki bir gün ailem olmadığında ne için özgür kalacağım? bu sahte, bencil, çıkarcı insanlar gibi yaşamak için mi? veya ahlaklılar bir bir yok olurken onları umursamadan keyfime bakmak için mi? bunlar bana göre değil.
bir gün ailemi kaybettiğimde, ölmek için özgür kalacağım. benim için anlam ifade eden tek şeyi kaybettiğimde diğer tüm anlamsızlıklardan kurtulmak için özgür kalacağım.
sartre özetliyor: "intihar bir kaçış değil, bir reddediştir."
çünkü bu hayat bana göre değil.
o her şeyin anlamsızlaşacağı güne kadar, neredeyse her şeyin anlamsız olduğu bu dünyaya katlanacağım.
