"Ankaralı" türkücü modasının ilk neferlerindendir.
Şarkılarında hep lay lay lom havası vardı eskiden, argoya kaçan, oturak alemi denen zımbırtı ağzıyla şarkıları vardı.
Ama şimdiki gibi, "Ben şarkımı sayın başbakanımıza hediye etmek istiyorum, x parti kullanmasın" diye yancılığın dibine vuran "devir adamları"nın aksine yeri geldiğinde hükümetlere, kaymakamlara bilezik gibi geçirirdi. Tarzı hiç hoş olmasa da bana günümüzdekilerin aksine gayet sempatik gelir.
Şu anda aynı melodiyle 50 ankaralı şarkıcı senede 1500 şarkı yapıyor neredeyse. Sadece sözleri değişen, bazen sözlerinin bile değişmesine gerek kalmadan tek yıl içinde 10 şarkıcının albümünde olan şarkılarla müzik yapanlara kalacağımıza, keşke ankaralı turgut'Un seçimde nah alacak olan adaylara giydirişine, şehriye çorbası gibi çalkalayan vatandaşlara, kaymak isteyen kaymakamlara, "I'm sorry ne sori?" ingilizcesine kalsaydık.
70-80'lerdeki ali avaz kadar olmasa da 90'larda ve 2000'lerin başında bazı kesimin sesi olabildiği için bile teşekkürü hakediyor.
