ben atatürk'ü seviyorum. liderliği, duruşu, emperyalizme boyun eğmemesiyle, bir ilk olması ile, bir milleti arkasında koşturmasıyla, önderliğiyle, adamlığıyla.
bunun dışında yazarın söylemine bakarsak,
saygı duyulması gereken eylemdir. dikkat çekilmek için yapılmış ihtimali olmakla beraber, kimse kimseyi sevmek zorunda değildir. bundan gayrisi faşizmdir.
atatürk'ün fikirleri anlamak, isteklerini gerçekleştirmek, onun yolundan gitmenin yani emperyalizme ondan beslenen kapitalizme boyun eğmemekle olur. eğitim sisteminin dayatması ile bir insan atatürk'ü sevmiyorsa sevmesin, ben de sevmeyeyim.
çünkü bu adamlardan çok var. putlaştırmayı çok seven. onun nutuk'unu bile okumayan... 90 yıldır atatürk'e tapan bir halkın içinde yaşayan, onun fikirlerini yaşatmayı sadece chp'ye oy vererek, fener alaylarında yürüme ile yaptığını sanan onlarca, binlerce insan var. onlarda öyle sevecek ise sevmesin atatürk'ü.
zorla tutulan %50'lerde sevmesin.
sevmeyin ulan atatürk'ü ama biriniz ne olur "ben onu anladım " diyebilin.
cumhuriyetin 10. yılında bir akşam vakti toplanan halka şöyle der gazi :
"Benim için zahmet ediyorsunuz, mahcup oluyorum. Beni görmek demek, behemehal yüzümü görmek değildir. Benim fikirlerimi, duygularımı anlıyorsanız ve hissediyorsanız bu yeterlidir."
