biraz zaman bulup nostalji yapmak isterken tekrardan eski konserlerini izlediğim beraber büyüdüğümüz ama ben yaşlanırken yaşlanmayan müzisyen, dişi. çok kez yazdım başlığına. binlerce grup, sanatçı dinlerim ama avril nedense farklıdır benim için. büyüdüm diye avril dinlemeyi ergenlik olarak görmedim asla görmem de. çünkü özellikle ilk 2 albümü harikadır, telefonumda her zaman yer alırlar. son zamanlarda değişen tarzı ise hello kitty dışında olması gereken aslında. daha slow, daha karanlık şarkılar. kesinlikle sesine en uygun yola girmiş durumda. kendisi country alt yapılıdır. youtube üzerinden 12-13 yaşında seslendirdiği parçalardan anlayabiliriz bunu. ve böyle slow devam etmeli bundan sonra. çünkü bence en iyi şarkıları sesine en uygun giden slowlar oldu bu zamana dek. unwanted, losing grip, together gibi sert parçaları da dehşet olsa da en iyileri hep tomorrow, naked, i'm with you, innocence, give you what you like, when you're gone, don't tell me, slipped away, ve aklıma gelmeyen diğer slow parçalar oldu. ve aylar sonra eskileri yad ederken neden sevdiğimi tekrar anladım. samimi, içten, olduğu gibi. bateri, piyano, gitar her şeyi çalar, şarkısını yazar, sahne şovunu yapar, sesi de asla bok atılacak kadar kötü değildir ve iyi de söyler. konserine gidene iyi vakit geçirtir. güzelliğine hiç değinmedim çünkü bana müzikal olarak bunları sunduktan sonra o yönü de göz ziyafeti açısından işin ekstrası. örneğin şu konser diyeyim ben sana;
velhasıl kelam; avril benim için ne yaparsa yapsın hep candır. büyüdüm diye dinlemeyi bırakmam herhalde ölene dek. ben yaşlanırken o yaşlanmıyor ya onun çözümü yok işte...
