Kusuyorum.. Sadece kusuyorum amacsizca ve bir sonu yokmuscasina. Canim yandikca daha cok tekrar ediyor bu durum. Insanlarin yuzune kusamadiklarimi bu tas fayanslara kusuyorum. Her seyi. Ofkemi, nefretimi, sonup giden umutlarimi.. Canim aciyor bazen kusarken, cok degil ama biraz. Aglayarak kusuyorum ister istemez dokuluyor yanaklarimdan gozyaslarim. Tuz tadi karisiyor bazen. Yuzumden hic eksik olmayan rimelim akiyor fayanslara. Sonra aynaya bakiyorum, belki de en sahici goruntume. Bitik. Yorgun. Dagilmis. O halime bakip guluyorum sonra, biraz. Annemle goz goze geliyoruz her zamanki ifadesiyle 'yine mi' diyor. Bazen onayliyorum bazense cevap vermeye bile mecalim kalmiyor sessizce odama gidiyorum. Bugun yine sordu, 'mutsuzluk' diyebildim sadece. Sustu. Annem hep boyledir, konusmasi gereken zaman konusmaz benimle. Belki gelip tutsa elimden gecicek dese gecmeyecegini bile bile onaylasam ben de, inansam her zamanki cocuksu safligimla.. Cok istiyorum. Gitmeyi istiyorum, her gun daha cok. Gectigim yollardan gecmekten yoruldum. Pismanliklarimi gormekten, hayatimin bi ipin ucuna bagli olmasindan yoruldum. Gecer mi gercekten su bes ay sonra her sey? Bilmiyorum. En cok da bu bilinmemezlik yoruyor beni.. Umut ediyorum sadece. Icimdeki o boslugu kucuk umutlarimla doldurmaya calisiyorum iste agir aksak.. Bakarsin bi gun su penceremin onunden her gun gecen trenden bir gun ben el sallarim gecmise. Olamaz mi? Olur bence guzel olur. Hadi selametle.
