biraz önce sevmediğim bir huyumu daha fark ettim.
beni bilgisayar başında gören annem ''biraz da bizim yanımıza gel, bizimle konuş, bilgisayar ekranı yerine biraz da bizim yüzümüze bak!'' dediğinde ben; işi ağırdan alarak, zoraki yanlarına gitme huyundan utanıyorum.
belki de çoğumuzun ortak huyudur bu.
siz ne dersiniz?
