Tam ortasına gelince anlıyorsun hayatı.
Ve bu yüzden başlıyorsun ağlamaya eskilere bakarak.
Bu yüzden gidenlerin ardından yas tutuyorsun için siyaha bürünerek.
kolay geliyor artık Kendi ruhunun gardiyanı olmak.
Ortasından da olsa dalıyorsun hayata ve sana kalan geçmişten kocaman sıfırlara şaşarak.
Parçalanıyor bedenler ve parçalanıyor ruhun!
"Sevme beni" demen, hayata atmaya çalıştığın çalım.
Ufacık bir cümle ile kocaman anlamlar çıkartmaya çalışman bu yüzden işte. Sünger çektikçe eskiye, aradan sızan acılar büyütüyor seni.
Büyüdükçe parçalanıyor kalelerin ve bu yüzden kumdan kalelerini balla sıvaman.
Kederbaz olduğu için yaşamak; içtiğin her hayatın zifiri! Ve bu yüzden boğuk nefesinin ciğerlerine çektirdiği ızdırap.
O zaman anlıyorsun ki farkı yok kimsenin kimseden, önde koşanlar hep aksak.
Ortasında olduğun için anlıyorsun ki, baktığın krallar sana hep çıplak.
Sonlara koşarken sen, sana hep yalan olanların sonu belli, yıkık olmak!
işte bu yüzdendir ortasına gelince hayatı anlamak!
