Sinirli olmak geçiyor da kırgınlığım geçmiyor. En yakınımdaki insandan yine o kadından tam tekrar güvendim derken tekrar en boktan şeyleri duymak yine tüm direnişimi kırıyor. Arkadaşlarımdan başka sığınağım yok lan. Ne kadar aciz bir cümle. Bana güçlüydün sen diyen onlar, her anımda yanımda olanlar yine onlar. Hangi insan hangi evlat uyandığından , okuluna giderken sinir krizini atlatamaz? Hanginiz ya şu işittiklerimi kaldırabilir? Ya nasıl kullanır benim ona sıkıntım diye anlattıklarımı? Kodumun evinden kaçıncı kaçışım bu sayamadım ama son noktayı koydurttu be. Ya sanki bayılıyor muyum gözleri şiş dolaşmaya lan ben? Kulağımda çınlıyor anne saolasın. Ve anlatsam yanımdakilerin bile diyecek bir şeyleri olmuyor biliyor musun? Seni kendileri de duyuyorlar çünkü. Kahretsin yine ona seslenmiş gibi oldu. Halbuki sözlük ona sn seslenişimi son yazışımı yapmıştım ben. Saolsun ne diyeyim, umut ya da gelecek için ya en basitinden bir saat sonrasında ne yapacağımı bilmiyorum ben. Çaresizliğin gözü çıksın. Allah'a havale ediyorum canınız saolsun hala. Ben sevebildiğim kadar sevdim,güvenebilceğim kadar güvendim size. ikisininde ortak yönü o kadar çokmuş ki sözlük, ikisi de acı vermekten zevk alan acımasız insanlarmış meğer. Umut diyorduk değil mi? Nefes almaya gücüm yok. Fiziksel acı çekmek için dışarıdan mutlu ve serseri görünmek çok kolay bana en iyi oynadığım rol. Kafayı sıyırmak üzereyim belki de. Bir de gece boyu dua etmek ritüelim oldu. Acı vermesinler artık çıksınlar hayatımdan diye dua etmek.
