kabullenememek kavramını da öğrendim bu sayede. bebeğim ben öğrenmeden 1 hafta önce veda etmiş. şaka olduğunu sandım, kendimi tokatlayarak uyandırmaya çalıştım. ne birisi şaka olduğunu söyledi, ne de gözümü açtığımda karşımdaydı küçüğüm. odamın kapısını hafifçe ittirip yatağa uzandım. kapıyı öyle kapatmama sinir olur, ittirip açardı ne zaman bunu yapsam. yine ittirip açar belki diye bekledim, kapı açılmadı ben açana kadar. balkondan düşmüş canımın parçası, söyleyememişler bana. oysa ki iki hafta ayrı kalacaktık onunla sadece. özlemiştim, sarılıp koklayacaktım, gece birlikte uyuyacaktık can dostumla. ve ben ona oynar diye en sevdiği oyuncağını getirmiştim.
kediler 9 canlı derlerdi. benim bebeğim 9 canını bir kerede harcayacak kadar acı mı çekti yani? o şokla birlikte hissetmemiştir değil mi? acılar içinde ölmüş olamaz benim küçüğüm değil mi? kediler iyi bakımda 20 yıla yakın yaşar demişlerdi bana. yaşatacaktım onu 20 yıl. en uzun ne kadar durabilirse yanımda, o kadar duracaktı. ama şimdi adını söylediğimde olduğu yerden koşup üstüme atlayan bir şey yok. benim 4 ayaklı küçük adamım artık yanımda değil. dayanamıyorum, oğlumu özledim, oğlumu istiyorum ben. birisi olsa bana bebeğimi geri verebilecek, ayaklarına kapanırım onun.
