şu aralar ciddi ciddi başımdaki beladır. bir türlü ağlayamıyorum. o kadar kötü şeyler yaşıyorken ağlayamamak haliyle rahatlayamamak insanı sürekli depresif bir ruh haline sürüklüyor. zamanla ne derdiniz olduğunu bile unutuyorsunuz bildiğiniz tek şeyse mutlu olmadığınız oluyor. günlerdir beni en çok üzen şarkıyı dinliyorum. her metro durağında benden önce inenlerle ve bende sonra ineceklerle vedalaşıyorum. hepsi o durakta iner inmez ölüyorlarmış gibi hissediyorum. o kadar çokuz ki en çok yalnızken varmışız gibi hissediyorum. yanından geçen omzuna çarpan her insan bir hayat ve sen o an sadece yanlarından geçiyorsun ve bir daha o insanları görmüyorsun belki senden beş dk sonra ölüyorlar belki beş yıl sonra belki beş çocukları oluyor senden sonra. metroda bakıştığın onca insan... ağlayamadığı yerde edebiyat başlar insanın ben en iyisi metroyu bırakıp bazı müzikleri sileyim.
