(bkz: işte bunlar hep umut)
dersin ki anlayacak, düzelecek,her şey yoluna girecek.stresten böyle, zaman geçsin şöyle olacak böyle olacak.tey tey tey.
birbirimize o kadar emek verdik, seviyoruz da üstesinden gelebiliriz her şeyin.
başka biriyle daha farklı olmayacak.bir aradayken sorun çıkmıyor.
çok büyük aşılmaz sorunlar değil bunlar.işte insan böyle böyle mutsuzlaşıyor ve hiçbir şey düzelmiyor.bir süre sonra kendinle inatlaşıyorsun.mutsuzsun ama hala ''düzelebilir'' diyorsun.
alıştığın insanı yitirme korkusu da denilebilir buna çünkü yitirdiğin bir sevgiliden çok daha fazlası oluyor çoğu zaman.bir dost, arkadaş, sırdaş, geçmişin, geleceğin.
haa acı evet ama devam edince kazanmış olmuyorsunuz.tamam sevgi lazım eyvallah.ama birbirinize olan saygınızı da yitiriyorsunuz.sonra bokum gibi oluyor.severek ayrılın lan.hep içinde kalsın.her şey onu hatırlatsın.fotoğraflarınıza bakarken özleyebilin.yazdıklarını okurken heyecandan kalbiniz çarpsın, ağlayın zırlayın ama bırakın güzel hatırlansın.sevgi biten bir şey değil zaten bence o hep sizinle kalbinizde kalacak kaç yıl geçerse geçsin.ama saygı, onu tüketmeyin işte.
kısacası iki tarafa da eziyettir de insan yaşarken anlamak istemiyor maalesef.
