mis gibi ateistlik varken boş iştir ama illa karşılaştırma yapmak gerekiyorsa, günah çıkarma üzerinden hıristiyanlığa yapılan eleştirinin haksız olduğunu belirtmek isterim.
aynen islam'da olduğu gibi hıristiyanlığa göre de günahların affedilmesi veya affedilmemesi tanrının kararıdır. papaz günahını itiraf eden mümine uygun bir kefaret (genellikle bazı duaların okunması. kul hakkı varsa eda edilmesi) belirler ve günahlarını affettiğini söyler. fakat günahların affı için ana koşul, aynen islam'da olduğu gibi yürekten pişman olmaktır. papaz müminin yürekten pişman olduğunu "varsayarak" affeder. zira tanrı, yine aynen islam'daki gibi, yürekten pişman olanların günahlarının affedileceğini vaat etmiştir. papaz varsayımında yanılıyorsa günahkar affedildiğini sanabilir ama gerçekte affedilmez. bunun böyle olduğunu zaten günahkar da bilir.
velhasıl, "papazların günahları affetmesi" meselesinin aslı müslümanların sunmaya çalıştığı çarpıtılmış hali gibi değildir. müslümanların kimi cehaletinden, kimisi de yalancı olduğu için meseleyi özünden kopararak sunarlar. şahsen yalancılığa asla tahammül edemiyorum. yahu ben ateistim ama ne islam'ı, ne hıristiyanlığı, ne de diğer bir dini eleştirirken yalana tenezzül etmem. fakat bakıyorum hem müslümanlar, hem de hıristiyanlar birbirlerine yüklenirken, allah rızası için(!) envai tür yalan söylemekte bir sakınca görmüyorlar.
aslında bana göre günahların affı konusunda hıristiyanlığın yöntemi, islam'ın yönteminden daha üstündür. zira insanın pis günahlarını başka bir insana itiraf etmesi oldukça sıkıntılı ve günah işlemek açısından caydırıcılığı daha yüksek bir durumdur. sucukçu muhasebecisinin günahlarını bir papaza itiraf ettiğini bir düşünün!...
