ilkti, kimseye güvenme gereksiniminde bile bulunmamıştım ona kadar. çok sevdi, çok çırpındı, çok dertleri aşarak başladık ve onu ömrüm boyunca bir an bile sevgisiz bırakmamalıyım diye and içmişçesine sevdim. sevdi. tüm kusurlarını örttüm, her anımda onun sembolü diğer yarısı olarak gördüm kendimi ve yakışmayacak hiçbir hareketi yapmadım; gülüşümden oturuşuma konuşmama tercihlerime kadar, aklınıza gelebilecek her şeyde onu kalbimde taşıyarak karar verdim o benden gitmişken benimle değilken dahi düşünmeden sorgulamadan sevdim. bıraktı beni, belirli geçerli nedenler sundu. insanların uydurmuş diyebileceği nedenlerdi. hiç kimseye anlatmadım, sustum ona bile, sevdim dua ettim çok sevdim, canımı paramparça eden şeyler yaptı, soğuyayım diyedir dedim, belki aptalca olarak yorumlanır ama her kusurunu kendime bile örttüm. geldi sonra, sonra bi' şey olmadı gitti, sonra ben gittim ona, çölün ortasında susuz kalmış gibi bıraktı kendini kalbime, aslında her seferinde bunu yaptı ama gitmeyi çok güzel öğrenmiş olsa gerek hep giderdi. 2 sene olmuştu ilk günden bu yana, ben bu sefer de sorgulamadım bana yaptıklarını, dolu dizgin sevdim yine, sonra yine gitti be,
aslında çok uzun
ama gitti
sevemiyorum dedi
ilkimdi ve sonum da
ama yok
sanırım ben onu çok severek vazgeçilmeyecek biri olduğu hissini kazandırdım ona
beni kaybetmekten çok korkarken, o güveni verince hep kaybettirdi kendini
gitmeyi öğrendi
çok sevdim asla anlatamayacağım kadar çok sevdim
