Öncelikle çocuklar da dahil olmak üzere herkesin bir birey olduğunu kabul etmek. Yaş farkı gözetmeksizin herkese söz hakkı verilmesi, düşüncelerinin önemsenmesi ve saygı gösterilmesi. Kararların ortak alınması. Herkesin birbirine saygılı ve sevgi dolu olması. Bahsettiğim saygı ciddiyet değil. Herkesin birbirine karşı açık ve dürüst davranmaları. Eşlerin birbirine karşı sevgi, saygı, sadakat ve güven duymaları... Bireylerin birbirinden bağımsız olmamaları. Bu demek değildir ki kimsenin kendine ait bir özel hayatı olmayacak... Sadece bazı değerlerin sürdürülmesi güzel bir şeydir. Mesela yemeklerde bütün ailenin bir arada olması, mesela akşam yemeklerinden sonra ailecek sohbet edilmesi, varsa eğer sorunlar için çözüm üretilmesi. Eşlerin sorunları konuşarak, birbirini kırmadan çözebilmesi. Mesela ne olursa olsun günaydın ve iyi geceler öpücüğünü ihmal etmemeliyiz. Üzgün, kızgın, kırgın, mutsuz olsak bile, üç saniye herşeyi unutup bunu yapabilirsek, birşeyleri daha rahat yoluna koyabiliriz... Ailenin birbirine iyi günde de kötü günde de ihtiyacı vardır. Birbirimize destek olmalıyız. Özellikle eşlerin karşı tarafın görüşlerine, ailesine, değerlerine saygılı olması gerekir. Ve buna benzer şekilde davranıldığı takdirde mutlu bir aile tablosu çizilebilir evet.
