başlangıçta, sadece sinirim bozulduğunda aklıma gelen bir fikirdi. şimdiyse kesin olarak gerçekleştirmeye karar verdiğim bir plan halini aldı: kimseye haber vermeden uzaklara gitmek ve kaybolmak...
olmuyor arkadaş. insanlarla iletişim kurmak için sadece ben çaba gösteriyorum. alttan alıyor, haklı olduğum zamanlarda bile susabiliyor, içime atıyorum. 1 dakika konuşup 5 dakika gülmelerinden nefret etsem de onlara ayak uydurmaya gayret ediyorum. ancak fark ediyorum ki yakınlaşma, diyalog kurma, arkadaşlık, dostluk, aşk çabaları sadece benden geliyor. karşımdaki insanın gözlerinde kendimi bulamıyorum. hatta kendimi çoğu zaman gereksiz ve sıkıcı hissediyorum.
sessiz bir insanım. bu sessizliğimi fırsat bilip sabrımla oynayan, tepeme binen fırlamalar var. zaten fırlamaları asla sevmedim. bir tanesi eski patronuma çok yakın biri, eğer bana bir liste verilse ve '' uzun süre boyunca görmek istemeyeceğin 10 kişinin adını yaz '' dense yazacağım ilk isimlerden biri o olurdu. ama aynı mekana çok sık gidiyoruz ve onu sık sık görmek zorunda kalıyorum. '' inşallah eskisi kadar sık karşılaşmayız '' dediğim insanlar çok sık karşıma çıkmaya başladı.
insanların arasına karışmak için çaba gösteriyorum. onları tanımaya çalışıyorum. ama hep uzaklaşmak zorunda hissediyorum. mesela bir iki haftadır sık gördüğüm birkaç kişinin ne kadar yüksek sesle konuştuğunu ve hep aynı konulardan bahsettiğini fark ettim. onları da bundan böyle sürekli görmek istemiyorum.
düzenli görüştüğüm bir arkadaşım var ama o da benim gibi depresif ve sıkıcı biri. bir araya gelince ateşle barut halini alıyoruz. kitaplara sığınıyorum. çok sık arkamı dönüyor, başımı çeviriyor, görmezden geliyorum. '' merhaba '' arkadaşlıklarından ve içi boş arkadaşlıklardan bıkıp usandım. daha yakından tanımak istediğim insanların benden uzak olmasından sıkıldım.
okulumu bitirip ortadan kaybolacağım. kimse de beni bulamayacak. sadece ben istersem birilerine ulaşacağım. bıktım artık.
