Sinirlenince, üzülünce, dertliyken arayabileceğim bir dostum yok. Yakın gördüğüm ve gerçekten sevdiğim çok arkadaşım var ama hiçbirine dertlerimi tam anlamıyla dökemedim şuana kadar.. Arkadaşlarıyla her şeyini paylaşabilen insanlardan olamadım hiç.. içimde üzüldüğüm, kırıldığım o kadar şey varken her gün sahte gülümsemelerden bıktım. Dışarıdan gören herkes dertsiz, sülalesi rahat gibi biri olarak görüyor beni ama kimse içimde yaşadığım ve kimseye dökemediğim dertlerimi bilmiyor.. Bazen tamamen sahte bir kimliğe bürünüyorum, herkese farklı davranabiliyorum. Nabza göre şerbet dedikleri şeyde galiba prof oldum ve bunu ölene dek üstümden atamayacağım. Özlediğim çok şey var; eski arkadaşlar, çocukluğumun geçtiği mahalle, çocukluk yılları, eski ben... Şimdi bakıyorumda bu özlediklerim içimde hep bir yara olarak kalacak, beni hiçbir zaman rahat bırakmayacak.. Üzgünüm be sözlük.. içime attığım ve dışarıya vuramadığım düşüncelerin beni kemirmesinden usandım..
