hayatımın en korkunç anı... aynı zamanda en kompleks dumuru.
aslen kendisi de asansörcü olan dayımın apartumanındaki asansöre ne de olsa bişi olmaz diyerek annem, teyzem, evli barklı kuzenim, ufak kız kardeşim ve ben biniyoruz. asansör iki bilemedin üç kişilik. o gün hala niçin bindik o asansöre bilmiyorum. neyse bir yerden sonra asansör doğal olarak dayanamıyor. sıkışıyor, kalıyor. ancak geçici bir sorun farkediyoruz. teyzem farketmiyor işte, keşke o da farketseymiş. çünkü çok fena osuruyor abi asansörün içinde. iki eliyle de olanca gücüyle kapıya vuruyor. bizi kurtarın, kaldık biz diye bağırıyor. hatta bi rivayete göre (annem) teyzem altına sıçmış olabilir orada. heh işin enteresan tarafı kuzenim osuruktan çok fena tiksinen bir adam ki öyle böyle değil. ufak kız kardeşimin de korkmaması, teyzemin o tarzani hareketlerinden daha çok tırsması ve annemin bacağını ısırmasıdır olay. inanılmazdır.
