Zordu her şey. Sıkıntılı yıllardı. Fakat bana olan borcu dört bin lirayı buldu. O zamanlar için çok büyük bir para. Behice Hanım'la konuştum, bana 'parayı ödeyemem Matild, gel benim eve ortak ol' dedi. Önce ne evi olduğunu anlamadım. Sonra Behice 'Sen gelme, ben paranı bankaya yatırırım' deyince anladım. Biraz çekiniyordum ama paraya ihtiyacım vardı, kabul ettim. Aileme söylemedim. Kocam beni terkederdi, ailem evlatlıktan atardı."
Ancak Behice Hanım yine verdiği sözü tutmuyor. Karaköy'teki bankadan hep elleri boş dönen Manukyan, o günleri şöyle anlatıyor:
"Behice'nin evi Abadoz Sokağı'ndaydı. Gidip gitmemekte tereddüt ettim. Sonunda eşimden habersiz, yüzümü bir eşarpla kapatarak Abanoz Sokağı'na gittim. Sonraki aylarda da gizlice gidip paramı aldım."
