her soruya verilen bir cevap ya da her mevhumun bir ispatı olsa zaten üzerlerinde ihtilaf olması için bir sebep kalmaz. bundan dolayıdır ki bir yaratıcının varlığının açık ve net bir bilimsel kanun gibi ispatı olduğunu iddia etmek ya da böyle bir ispat beklemek matnıklı değildir. bu bir iman meselesidir. etrafınıza bakar gözlem yaparsınız, tespitleriniz olur ayrıca peygamberler vasıtalarıyla gönderilen mesajlara bakarsınız ve bunları değelerdirirsiniz nihayet inanırsınız ya da inanmazsınız.
ilahi bir varlığın varlığının bu ispat edilemezliğine karşılık, yokluğunun da ispatı yoktur. her nevi maymun insan iddialarının,teorilerinin neticesinde gelir ''eninde sonunda herhangi bir zamanda her hangi bir şey hiçlikten ya da boşluktan varolmuştur'' gerçeğine dayanırız. mantıkla izahı mümkün olmayan bu su götürmez gerçek bizi yine matığın alamadığı inanışlara sürükler. yani her şeyi tesadüflere dayandırmak bile yeterli olmaz başlangıçı açıklamak için.
yani insanı tanrı inanışına iten sadece kendisinin en mükemmel varlık olduğuna inanması değildir. en mükemmelinden tek hücresine,virüsüne belki milyonlarca çeşit canlının varlığı, evrenin varlığı, dünyanın evren içerisindeki varlığını devam ettirebilmesini sağlayan koşulların varlığı, dünyayla milyonlarca canlının oluşturduğu ahenk, canlıların birbirlerinin neslinin devamını sağlaması ve tabii ki insan.
kıyamet suresi 37- Kendisi, akıtılan meniden bir damla su değil miydi?
38- Sonra bir alak (embriyo) oldu, derken (Allah, onu) yarattı ve bir 'düzen içinde biçim verdi.'
39- Böylece ondan, erkek ve dişi olmak üzere çift kıldı.
salt insanı düşündüğümüzde dahi bu tesadüfler yığını insana daha inandırıcı bir çıkış yol aratmaktadır. ondan dolayı herşeyi tesadüflere bağlamayıp ispat edilemeyen ilahi bir varlığa inanmak da ne ayıptır ne cahillik göstergesidir.
nihayet iki inanışta sonsuza dek bir bilimsel kanun gibi hayatımızda yerini alamayacaktır.hem iman eden bir insan için düşündüğümüz zaman o şekilde sınav olmaz zaten öyle olsa bu hayatın bir manası olmaz.
