nerde o eski bayramlar diye başlamak istemiyorum sözlerime. ama vallahi de nerde o eski bayramlar? harçlıkların enflasyonla doğru orantıda yükseldiği o eski bayramlar nerede sorarım size?
kurban, ramazan ya da şeker, her neyse, isim konusundaki polemikleri es geçip çocukların odaklandığı bayram ziyareti finalinde ayaküstü yaşanan vuslattan bahsedelim. çocuktan kastım, yaşla alakalı bir zümre değil! misal, 25 yaşında bile olsanız anne-babanızın çocuğusunuz. büyüdükçe anneannenizle, dedenizle aranızdaki yaş farkı da kapanmadığına göre her daim çocuksunuz onlara göre.
o zaman bayram harçlığı hakkımız söke söke alırız sloganları eşliğinde daldığınız bayram ziyaretlerinde kapıdan hüsranla dönmeler haksızlık sayılmıyor mu? nerde o kent reklamında camda torunlarını bekleyen dedeyle nine? tatildeler, vallahi tatildeler. hiç olmadı köye gitmişler. evde yoklar neticede.
bayramda kaybolmayan akraba istiyoruz. gözle görülebilen, elle tutulabilen, tutulan eli öpülebilen, öpülen pamuk eli cebe girebilen...
velhasılkelam, gelişme bölümünü fazla uzatmadan sonuca geçmek gerekirse, ki gerekir, nacizane şöyle bir formül düşündüm. büyüklerimizi madem evde bulamıyoruz, o zaman bayramlarını kutlamak için onlara attığımız mesajların sonuna bir hesap numarası eklemekte yarar görüyorum. önümüz bayram, bunu bir düşünelim...
