çeşitli evrimlerden geçmiş, beyni yaratıldığı ilk zamanlardan beri daha çok büyümüş, daha çok düşünebilme yetisi kazandırılmış, düşünebilen en büyük yaratık. tüm bunların yanında amip kadar yaratıcılığı olan, en iğrenç, en bencil, en vahşi, en acımasız, en aciz, en nankör, en zavallı olan canlı türü.
bak ben her şeyi anlamaya çalışıyorum, lakin (kendim de dahil) insan dediğimiz varlığı anlayamıyorum.
mesela sırf rimeli aktığı için üzülen insanları anlayamıyorum. o, rimeli aktığı, çorabı kaçtığı, ruju taştığı için kederden boğulurken, dünyanın herhangi bir yerinde aynı dakikalarda yüzlerce türdeşi tecavüze uğruyor (kadın, erkek, çocuk fark etmeksizin hem de).
sırf tuttuğu takım yenildi diye birilerinin gözlerini kin bürüyor, cinayet dahi işliyor. insan, alt tarafı bir futbol maçı yüzünden türdeşini katlederken, hatta hakem gol vermedi diye küfürler edip gözyaşları dökerken, binlerce canlı yaşam mücadelesi veriyor bir başka yerde.
amip kadar yaratıcılığı olan dedim ya, sahiden de amip kadar yaratıcılığa sahip olan insan, bir başka insanın kusurları ile dalga geçebilme cüretini kendinde bulabiliyor. ve bunu yaparken o kusurların sebebini hiç düşünmüyor. dahası, küçümsediği insanın içinde nasıl yaralar açtığına dair fikir bile yürütemiyor.
anne ve babasının belki 5 dakikalık zevki yüzünden, belki de bi plastik parçasının gazabından yararlanarak dünyaya geldiğini düşünmeyen, "en son ne zaman nefes alabildiğin için minnettar oldun?" diye sorulduğunda verecek cevabı olmayan insan, başka bir canlının yaşam hakkını çeşitli şekillerle gasp etme yetkisini de kendinde pek ala bulabiliyor. ne kadar zavallıca...
peki ya sen, "sevgili" türdeşim;
en son ne zaman "bugün de doydum." diyerek bunu mümkün kıldığına inandığın ne varsa ona teşekkür ettin?
ne zaman başını sokacak bir evin olduğu için minnettar oldun?
bugün binlerce aç ve evsiz canlı varken, senin tek derdinin "o kızı yatağa atmak" olması ya da "o adamın sana çiçek almayışı" ne kadar da basit bir fark etsen...
peki en son ne zaman "bugün de yaşıyorum" diyerek aynada kendine bir tebessüm ettin?
ne zaman göz göze geldiğin insanlara gülümseyip "merhaba" dedin?
demezsin değil mi? yapmazsın. yapamazsın. çünkü bütün bunlar önce sana yapılmalı, ilk adımı atan sen olmamalısın. çünkü insan(!)sın.
sevdiklerine "seni seviyorum" dediğin en son tarih ne zamandı peki anımsıyor musun? sevgilin değil kastettiğim, ailen, arkadaşların, vs... uzun zaman oldu, hatta belki de hiç söylemedin öyle mi? neden? çünkü onlar hep yanındalar. onlar hiç gitmeyecekler senden, hiç geç kalmayacaksın sevdiğini söylemek için değil mi? aferin. söyleme. düşünebilen en yüce yaratıksın ya, bir bildiğin vardır elbet bu konuda da.
vaktin olursa ömründe bir kez olsun çocuk esirgeme kurumuna git, bir aileye sahip olabildiğin için minnettar ol.
bir kez olsun bir barınağa git, türdeşlerinin yaptığı o iğrenç işkencelere maruz kalmadığın için binlerce kez teşekkür et.
bir kere de huzurevine git. yaşlandığında, sevdiklerini kaybedip yapayalnız kaldığında ne halde olacağını gör, ders çıkar kendine. geç kalma sevdiklerine, pişmanlık yaşama.
ya da boşver ya...
sen başkalarının kusurları ile alay ederek egonu şişirmeye devam et. yanından geçenleri görme, yardıma ihtiyacı olanları duyma.
yediğini, içtiğini, kimlerle nasıl seviştiğini, nasıl deli paralar harcadığını paylaş her yerde. hayat paylaşınca güzel çünkü.
sevmek de en kolay zaten.
hı hıı...
