Akademisyen bir tanıdığımın bilgisayarındaki bir problemi çözmek için evine gittiğimde bizi davet ettiği çalışma odası banyodan hallice büyük, penceresiz, sigara kokulu ve tüm duvarları tavandan yere kadar kitaplarla dolu bir odaydı. Odaya ışık girmiyor; fakat tavandaki havalandırmalarla içerinin havası sirküle ediliyordu. Gerçi bizim hocanın havalandırmayla pek işi olmasa gerek; çünkü içerisi çok ağır tütün kokuyordu. bilgisayar teknisyeni olmamama rağmen beni ve arkadaşımı yardım için çağıran hocanın odasına girdiğimizde bir süreliğine beynime oksijen gitmedi. Kitaplar karşısında nutkum tutulmuştu. (tabii içerinin havasız olması da buna sebep olmuş olabilir, bilemiyorum) kütüphane öyle ansiklopedi ciltleri ile şişirilmiş bir kitaplık değildi; her bir rafında ayrı bir dünya barındıran efsane bir oluşumdu. bir an önce bilgisayarı tamir edip kitapların başına geçtik arkadaşımla. hocanın da hoşuna gitmişti kitaplara olan ilgimiz. yanımıza gelip her kitabın kendisine ait anısını bizimle paylaşınca gözümdeki kütüphane ve içindeki kitapların yerleri bir nebze daha özelleşti. binlerce kitabın hepsini anılarıyla teker teker hatırlamak bir tarafa bunlara bizim gibi tıfıllara anlatmak ayrı bir güzellikti. had safhada onore olduktan sonra daha önce hocanın bize sunup bizim masada unuttuğumuz kahvelerimizi soğuk soğuk yudumlayıp evden ayrıldık. akşam eve gidip olan biteni arkadaşlara anlatmak için can atıyorduk ki yolda rastladığımız başka bir arkadaşımız bize dönüp;
- oğlum naaptınız siz yaa?! üstünüz başınız sigara kokuyo, kahvehaneden mi geliyonuz?!
Olan biteni o arkadaşa da özet geçtikten sonra eve ulaşıp duşumuzu aldık. fakat, üzerimize sinen sigara kokusuna rağmen o odaya tekrar girmeyi dört gözle bekliyorduk; taa ki o hocanın çok da kısa bir süre önce hakkın rahmetine kavuştuğunu öğrenene kadar.
