Ne günlerim oldu benim, sen olmadın
sırça köşklerde güzellik uykularındadydın olmadın
inandığım her şey adına yasak sorular sordum kendime
bütün denklemlerin bir bilinmeyeni sendin seni sordum
Toplumun nefreti annenin kaslarını kuşatıp
olanca gücüyle patlarken taptığım yüzünde
neden bu kadar yalnızdık, sen söyle
Yaşamayı tanımla şimdi de
öyle ki, geriye kalan ne varsa ölmek diyelim
Hiç yanılmam saklama sen de aynıydın
avuç dolusu boşalmış ilâç şişeleri pencerelerde.
