gerçek bir sanatçı. neresinden bakarsan bak, hangi özelliğini incelersen incele, gerçek bir sanatçı.
müziğine bakalım. zaten bir kere (bkz: kurtalan ekspres) imzası taşıyor. bunun üzerine yetmiyor, dönence'yi söylüyor, adem oğlu kızgın fırın havva kızı mercimek diyor, kol düğmelerini kavuşturuyor, benim adım bal böceği diyor, dağlar dağlar'ı hissettiriyor. şuraya daha ne şarkılarını yazasım var da, uzasın istemiyorum. her şarkısı bambaşka. bunu bugünün sanatçı adı altında müzik yapan insanlarına da söylüyorlar ama barış manço'nun gerçekten her şarkısı bambaşka bir hikaye ve bambaşka duygular yaşatıyor. domates biber patlıcan adında bir şarkıyı 76 milyon insan ezbere biliyor. kara sevda şarkısını japonya'da mutluluktan ağlayarak söyleyen insanların olduğunu söylemiyorum bile.
ülke sevgisi de çok başka bu adamın. gerçek milliyetçiliğin ne olduğunu günümüz sözüm ona sağcılarına tokat gibi çarparak gösteriyor. adam döverek, bağırarak çağırarak ülke sevgisini göstermiyor, gidiyor elin japonuna, amerikalısına türk bayrağı sallattırıyor. türkiye neresi desen gösteremeyecek küçücük bambaşka ülkenin çocukları türk bayrağına saygı duyuyor. çünkü o tüm dünyanın barış sembolü oluyor. barış manço tüm dünyaya ırkçılık yapmadan kendi ırkına nasıl saygı duyulur'un dersini veriyor.
ve benim en sevdiğim kısmı olan barış abi tarafı var bir de. o bu ülkenin bir çoğu için barış manço değil, barış abi. hepimizi büyüten insan. annemize babamıza verdiğimiz sözleri bile bazen tutamazken, küçük bir çocuk olduğumuz zamanlar barış abinin sözlerini tutmaya özen göstererek büyüdük biz. o da bizi çok sevdi. şu anın yalama jurileri gibi mide bulandırıcı yorumlar yapmak yerine hepimizi 40 puan ile şampiyon yaptı. bizim onu şampiyon yaptığımız puanları saymaya kimsenin matematiği yetmez.
çocukları öyle çok sevdi ki, şu an üniversitede okutulacak tüm derslere konu olacak bir davranıştı onunkisi. iddia ediyorum, şu an en psikolog benim diyen, çocuklara öyle yaklaşamaz. el hareketleri, konuşma tarzı bambaşkaydı. barış abi diyoruz ya işte, boşa demiyoruz, gerçek bir abi olarak konuştu o bizlerle. hem de biz daha 3-4 yaşındaydık, o bize o kadar da küçük olmadığımızı öğretti.
hayatımda en üzüldüğüm şeylerden birisi o programda barış abi ile şarkı söyleyememek olmuştur. keşke diyorum her zaman. bir şarkıda yanımda olsaydı da, şimdi odamın duvar kağıdı olarak onunla paylaştığım o kareyi kaplasaydım.
türkiye'nin en büyük kayıbıdır. türkiye'nin ne ara bu kadar iğrenç bir ülke haline geldiğini sorgulatabilecek tek isimdir. bu kadar güzel insanların doğduğu bu ülkede ne halt yedik de bu hale geldik biz. umarım onun adam yaptığı çocuklar bu ülkenin başına gelir ve tüm dünya ve bizler tekrar bu ülkenin ne kadar güzel ve mutlu olduğunun farkına varabiliriz.
toprağın bol olsun barış abi. umudumuz ve mutluluğumuz olarak hala bizlerle yaşıyorsun.
benden de sana bir söz. çocuğum olduğu zaman yine açacağım adam olacak çocuk programıyla büyüteceğim çocuğumu. o küçücük yaşında geçecek televizyona, benim izlediğim gibi barış abisini izleyecek yine. seninle büyüyecek. umarım senin gibi kocaman yüreği olan bir çocuğum olur, umarım o da büyüdüğü zaman her yerde barış abisinin adını onurlu bir şekilde taşıyacak bir çocuk olur.
ama barış abi, aşk olsun sana. bizi sensiz bırakıp erkenden gittiğin için aşk olsun be. ne olurdu biraz daha büyütebilseydin bizleri?
