hiçbirimizde olmayandır. istanbulluluk kelime olarak bile çirkin gelebilir kimine. şehri en çok seven bile yeri geldiğinde ulan istanbul breeeh diyebiliyor. belki de şehrin gerçek sorunu sevgisizliktir. sahiplenilmemiş olmaktır. bir insan evi olarak görmediği bir yere yeterince iyi bakmaz. belki de her sabah otobüste suratı asık, asabi abilerin sorunu budur. istanbul'u sahiplensek belki hepimiz birbirimizi koruyup kollamaya başlardık. düşünsenize koskoca bir aile olgusunun yerleştiğini. bu ortak kültürün tadını hep birlikte kol kola çıkardığımızı. aksanı hafiften bozuk diye ay köylü diye dinlememek yerine seni yerim dayı ya dediğimiz zaman belki de bir şeyler yerine oturacak. biz istanbullu olmak için herkesi aynı görme şartı koymuş insanlarız. neden mutsuzuz sorusunun cevabına bir de buradan başlamak gerek belki de.
