deliler gibi seversiniz. herşey güzel başlamıştır aslında. 3 yıl önce internette tanışmışsınızdır. herşey o kadar toz pembe ve güzel görünür ki gözünüze 'işte bu' naralarıyla içiniz içinizi yiye yiye devam ettirirsiniz konuşmanızı. öyle anlar gelir ki ışınlanma neden icat olmadı , ben neden yanına gidemiyorum neden yanımda değil diye çığlık atarsınız için için. üniversite sınavından önceki son yılınızdır bu. ve söz verirsiniz kendi kendinize 'gideceğim o şehre her ne pahasına' diyerekten. çalışırsınız , didinirsiniz ve hayaller gerçekleşir antalyadan kalkıp hiç bilmediğiniz memlekete , eskişehire gidersiniz . dünyalar sizin olur , ciddi anlamda kavuşmuşsunuzdur artık. her gün görüşür, el ele eskişehir sokaklarını gezersiniz. bir kaç ay sonra hiç aklınıza gelmeyecek sebeplerden kavga etmeye başlarsınız. 'biz birbirimiz için yaratıldık , elbet üstesinden geliriz' diye engelleri aştığınızı sanıp devam etmeye çalışırsınız. sonra bir gün olur , sevgiliniz yaptıklarınızdan yorulmuştur artık. 'senden soğuyorum , ne olur elimi tut' lafını işitirsiniz. bu muydu emeklerimiz , bu muydu hayallerimiz. evet , çok zor olsa da hayatımı üzerine inşa ettiğim bu insandan yarın ayrılmak zorundayım. paylaşacak kimsem olmadığı için bu satırları buraya yazıyorum.Hayat öyle bir noktaya getiriyor ki insanı, eskiden hiç bitmesin dediğin günlere, keşke hiç yaşamasaydım diyorsunuz.
