yaptığım hesaplamalara göre hayatının 12 yıllık dilimini izlediğimiz eleman 95 doğumlu. yani benlen yaşıt. dolayısıyla filmi gerçek kesiti izlercesine kendi hayatımdan kesitler görerek izledim. hele çocukla aynı karakter özelliklerine sahip olmam, aynı tarz giyinmemiz aynı saç stilleri filmi benim için iyice gerçekçi kıldı. filmdeki diyaloglar inanılmaz tanıdıktı. her ne kadar hayat hikayelerimiz tamamen farklı olsa da geri kalan her şey aynıydı. bu açıdan cidden çok gerçekçi.
filmde en zevk aldığım bölümler çocukluk yıllarıydı. çocukların o kendi aralarındaki iletişimleri, babalarıyla yaptıkları etkinlikler sanki haddinden fazla gerçekçiydi hatta filmin gidişatını şuraya biraz yazsam bunların kurgu olmadığını düşünebilirsiniz. he tabi bu bence mükemmel bir şey.
film yaklaşık 4 saat sürüyor. fakat her şey; şiddet de, cinsellik de, mizah da, hüzün de izleyiciyi sıkmayacak şekilde kurgulanmış. bir saniye bile sıkılmadım izlerken. bunun dışında tahminimce bu filmin atılan sahnelerinden 3-4 tane daha film çıkar. çünkü çekimleri bu kadar uzun süren bir filmin sıkıcı olmaması hiçbir gereksiz ayrıntıya yer verilmemesiyle mümkün olabilir.
son olarak oscar'a aday gösterilmesini doğru buluyorum. sonuçta tamamen özgün bir yapım fakat film gerçekçilik üzerine kurulmuş ve hikaye sıradan sayılabilecek bir hayatı anlatıyor. bu yüzden de üst düzey oyunculuklar, senaryoda ters köşeler, yok. olmamalı da zaten. yani film cahili, ortalama zevkleri olan haddini bilmez bir mahmut olarak bu filmin fazlaca ödül almasını beklememekteyim.
