Birgün belki hayattan,
Geçmişteki günlerden
Bir teselli ararsın,
Bak o zaman resmime,
Gör o akan yaşları.
sana yazdığım şiirlerin altına adını yazsan da; alkışlıyorum ben seni her sahneye çıktığında... sen görmüyorsun beni, o kadar insanın arasında... yazan olmasa da yazdıran süsü verip teşekkür ediyorsun yine de! biliyorum; o resmin kaldığını... yırtamadığını, gecelerce onunla konuşup, ağladığını...
Benden sana son kalan,
Bir küçük resim şimdi,
Cevap veremez ama,
Ağlar yalnızlığıma.
şiirlerim senin olmuş, tenine zaten hiç sinmemiş kokum... başka kollarda, bir gözünün ucuyla o resme baktığını biliyorum... onun, sana yüz çevirdiğini de...
Ve işte arda kalan
Bir avuç anı şimdi,
Koyup da bir başıma,
Bırakıp gittin beni.
ben hala şiir yazıyorum, sen varmışsın gibi... onları da alabilirsin, bir gülüşün yetiyor telife, biliyorsun... ama o kadar iyi değil artık, bunu da bilmelisin... senin unutmaya çalıştığın anılardan, ancak bu kadar çıkıyor... tekrar ediyorum artık kendimi, satırları anlamlandırabilmeye çalışırken... gelsen, gel sen! ama gelmesen, gelme sen! ikilemlerde boğuluyorum işte! sonra depresif monologlara dönüyor hayatım...
Sen yalnız değilsin,
Biliyorum, nerdesin.
Bu üzerdi beni,
Yaşasaydım ve görseydim.
biliyorum; yırtamadın o resmi! yalan söyledin her zamanki gibi! köpekleri de öldüremedin! biliyorum; kalabalıktır yanın! hatta geniş zaman kipini siktir et; kalabalık yanın! ama sen de farkındasın; ışıklar sönünce o kalabalığın ne kadar da alık olduğunun! karanlıkta görmesinler diye, gizli saklı ağladığını da biliyorum... karanlıkta o resim yüzünü görmesin diye ağladığını biliyorum...
o resmi; benim gibi yırtıp atamayacağını biliyorum...
