Saygı çerçevesi içerisinde sürmesi gereken konuşmadır.
Hep acı verir böyle konuşmalar.
Hele ki severek ayrılıyorsanız ve uzun yıllardır birlikteyseniz..
Bazen saatlerce sürer bu konuşma. iki arkadaş gibi konuşursunuz, anlatırsınız, son bir kez dertleşirsiniz, gülersiniz ama içiniz her Geçen dakikayla cız eder..
O gülüşerin ardından ikiniz de sessizleşirsiniz, içlenirsin, çünkü bilirsin; bu konuşmadan sonra o deliler gibi sevdiğin kişiyi bir daha göremeyeceksin..
Özleyeceksin.. Öyle bir özlemle dolacak ki için, sanki kalbini yerinden söküyorlarmış gibi hissedeceksin..
Aslında bu özlem konuşma esnasında başlar. Sonra bi bakarsın, sabah olmuş. Sabaha kadar konuşmuşsunuzdur.
Uykun geldiği halde uyumak yerine o canından çok sevdiğin insanla acı da olsa konuşmak istemişsindir.
Ve günün aydınlanmasıyla birlikte hüzün çoğalır.
içten bir panik kapar insanı, 'her an bitebilir bu konuşma sona erebilir' diye.
Ve o an gelir çatar. iki taraf da bunu anlar ve istemsiz şekilde göz yaşları akar ikisininde..
'Beni güzel an ve hayatına devam et' diyerek sonlarsın o konuşmayı..
Bunu söylerken içten duâ edersin 'lütfen gitmeme engel olmasın' diye.
Çünkü engel olursa gitmek daha zorlaşır..
Çünkü engel olursa gözün arkada kalır..
Belki egoistce ama bazen gitmek en doğrusudur.
Ve ayrılırsınız. Defalarca elin telefona gider, aramazsın..
Bir aramanla bir mesajınla sana geri döneceğini bildiğin halde yapmazsın bunu, çünkü kalbinle değil; aklınla hareket etmen gerektiğini bilirsin..
kimseyi onu sevdiğin kadar sevemeyeceksin.
bir kere aşık oldun, bir daha olamayacaksın!
Kimse o insanın yerini tutamayacak, hiç kimse..
Duâna katmaya devam edeceksin onu.
Ona duâlar edeceksin. 'Onu herdaim koru, beni unutsun, acı çekmesin' diyerek yaşvaracaksın allaha.
Bazen en doğrusudur ayrılmak.
Bir karar verdiysen; sonuna kadar o kararından vazgeçmemen gerek..
