Türkiye.
Eskisini yenisini bilmem, son dönemde gördüğümüz tek şey budur bu memlekette.
Normal bir olgu var 'yan olmak'. Kimsenin buna sözü yok, herkes ayni seyi düşünecek aynı şeye inanacak aynı gruba mensup olacak aynı fikri savunacak diye bir şeyi hiç bir insanoğlu iddia edemiyor. Çünkü doğalı bu. Fakat yanlış olan bir fikre inanmak değil o fikre tapıp aksi düşüneni yok sayıp düşman bellemek.
Ülkemizin tamamı bu çukura batmış durumda.
Ölüm o kadar normallesti ki iteleyip kakalayabiliyoruz ölenleri, senin benim yapabiliyoruz, sevinebiliyoruz en kötüsü.
Buraya kadar söylediğim hersey milyon defa söylendi biliyorum. Ama kabullenemiyorum.
bir grup kendi fikrinden biri ölünce kiyametler kopariyor diger grup bunu yanlış bulup ' sokaga dokulmeye bahaneniz oldu, su testileri' diyor. Sonra diğer grup birini kaybedince de hadi buna niye dökülmüyorsunuz diyor. Çünkü kendisi su testisi değil. ilk grupsa üstüne bile ugramiyor.
Peki bu durumda Ölen kimin umrunda? Kimsenin, sadece sahiplenilecek bi kalkan oluyorsunuz ölünce.
Ecelle yatağında ölmenin nimet olduğu ülke aynı zamanda.
