Nedense bir kız olduğunu düşündüm bu başlığın yazarının.Lütfen yanlış anlamasın anlatmaya çalışacağım elimden geldiğince.
Ben de birini çok sevdim,gerçekten çok ama.Hayatımda ilk defa yaşamıştım bu duyguyu.Bu yüzden ve biraz da kişilik özelliklerimden dolayı herkese söyledim neredeyse.
iyi bir gözlemci olmaya başladım,insanların ilişkilerinden dersler almaya çalıştım,sevgililere sordum abi sen mi açıldın ilk yoksa kız mı açılmıştı,kahve falları baktırdım paralarım gitti bol bol,ona imalı konuşup-ya da konuştuğunu sanmak-of yine mi anlamadı diye muallağa düştüm,saçma sapan şeyler yaptım,sahibine hiç ulaşmayan yazılar yazdım,ağladım,her onunla konuşunca dünyalar benim oldu,internette pek çok salak saçma sitelerden akıl almaya çalıştım,arkadaşlarımın yaşadıklarını dinledim,her gün onu rüyamda gördüm.Ama onu görünce konuşurken ne cevap verebildim ona,ne istediklerimi söyleyebildim.Anlatamadım kendimi,o da beni anlayamadı zaten.Çünkü bazen yüzüne bile bakmadım.
Gitti sonra.
Gitmesini istemezdim.Ama engel olamadım.Hala aklıma geliyor konuşmalarımız;belki de tam zamanıymış neden söyleyemedim diyorum.Kafamda tartıp biçiyorum pişman oluyorum.Eğer söyleseydim ve olumsuz olsaydı bile belki kısa bir zaman üzülürdüm evet ama en azından şuanki gibi kendimi yiyip bitirmezdim.Söyleyememek çok acı.
"halbuki aşk,başka ne olsundu hayatın mazereti
demedim dilimin ucuna gelen her ne ise
vay ki gençtim
ölümle paslanmış buldum sesimi. "
Eğer pişmanlığa reddedilmekten daha fazla dayanabilecekseniz söylemeyin gitsin!
Eğer söyleyip olumsuz cevap alırsanız da önünüze bakın,şiirler yazın,kitap okuyun.Hayat kısa,hayırlısı oymuş ki öyle oldu.
güzel sevin birbirinizi e mi!
He bir de Allah aşkına yok efendim bakın,vücut dilinizi kullanın,şunu yapın kesin anlar falan.Bu zırvaları bırakın gerçekten yaşamış biri olarak söylüyorum.Seviyorsan gerçekten seviyorsan git söy le.Abarttığınız için bu kadar aşk acısı çeken insan var.
