kimilerine göre, sadece günlük sorunlarla boğuşan ve bunları aşamayan insanların bunalıp gerçekleştiridkleri eylemlerden biridir intihar.
geride kalan insanlardan bazılarının "lan ne salakmış, hayatın insanlara ne getireceği belli olmaz. dirençli olmak gerekir." gibi şeyler söylerken, kimileri ise empati kurmaya çalışır; olayın sadece "herkesin derdi var. hayatı sonlandırmak salaklık." kısmıyla ilgilenmez.
çok uç da olsa şöyle örnekler verebiliriz, onkoloji hastanesinde bulunanlar, kanserli hastaların, hem ruhsal hem de bedensel olarak ne kadar acılar çektiklerini bilirler. 3. derecede kanser hastalarını hayal edelim. kanseri yaşamayan hangi insan evladı bir kanser hastasının çektiği o sıkıntıları acıları bilebilir?
ya da bir manik depresif birini ele alalım. manik depresifler için hayat katılanılmayacak kadar zorlaşır. zaten manik depresiflerin büyük çoğunluğu hayatlarının bir döneminde intiharı denerler.
zaten hangi beden ve ruh sağlığı tamamen sağlıklı olan insan intiharı düşünebilir ki?
sağlıklı bir beden ve ruh sağlığı ile, intihar etmiş bir insanın ne yapmak istediğini, neler yaşadığını, hangi duygular içinde olduğunu anlamak gerçekten çok zordur. "davulun sesi uzaktan hoş gelir" denir ya. aynen öyle. o yüzden insanları eleştirmek yerine empati yeteneğini * geliştirmek daha doğru olur.
