italyan yazar dino buzzatinin; okuduktan sonra doğaya, ağaçlara, hayvanlara ve yaşama farklı gözle bakacağınız mükemmel romanıdır. (uzun öykü olarak da değerlendirilebilir.) 1930'ların faşizmin ayak seslerinin hissedildiği avrupa'sında büyülü gerçeklikle yazılmıştır. en iyi kitabı tatar çölü olarak gösterilen yazarın bu eserini de okuyunca, hangisi daha iyi diye tereddüte bile düştüm. gezi ruhunu içinde hisseden tüm çapulcuların okumaları halinde baş ucu kitabı yapabilecekleri bir eserdir.
"Orman, yaşamın ta kendisiydi; çocuklara kucak açan, oyunlarına katılan, onlarla sohbet eden, yardımlarına koşan asırlık ağaçlarıyla canlı bir orman." -Çevirmeni Yelda Gürlek.
"Kısacası Yaşlı orman, yitirdiğimiz cennettir; geçmişten gelen ve bir bütün olarak insanlığın kollektif yaşamının ilk yıllarındaki vicdani saflığın kişisel ve özel mekanıdır. Yaşlı orman, şiirin saf ve doğal yaratıcılığının hüküm sürdüğü çocukluğun kutsal, büyülü ormanıdır."-Claudio Toscani.
"Siz insanlar belli bir yaşa geldiğinizde değişiyorsunuz. Çocukluğunuzdaki hiçbir şey aynı kalmıyor." - Kitaptan
"...sanırım bu defa büyüme sırası senin. yarın çok daha güçlü olacaksın, senin için yeni bir hayat başlayacak, ama sen pek çok şeyi anlamayacaksın. seninle konuştuklarında bile, ne ağaçları, ne kuşları, ne nehirleri ne de rüzgarları anlayacaksın. kalsam bile hiçbir sözümün artık anlamı olmayacak senin için." - Kitaptan
Eserde, efsane gibi bir orman, konuşan rüzgarlar, baykuşlar, saksağanlar, asırlık ağaçların içinde yaşayan ağaç cinleri ve hayatın içindeki gibi iyiler ve kötüler var. yazar büyülü gerçekliği o kadar doğal bir biçimde kullanmış ki, Claudi Toscani şöyle diyor.
"Buzzati'nin masalı uydurmakta değil çok, yeterince bile aşırıya kaçmadığını anlarız. Sadece yalanın uydurulmaya ihtiyacı vardır."
