şimdi dizi ve filmler de görüyoruz ya, uzaylılar dünyaya saldırıyor, kırıp geçiriyorlar. ilk başlarda yaratıklara zarar veremiyorsun, bir kısmı kaçıyor, bir kısmı ısrarla savaşıyor. bir ara uzaylılar iyice nüfusu tüketiyor, insanlık iyice zor duruma düşüyor. her yer çöplüğe dönmüş, ne yemek var ne içecek. hani demem o ki, artık böyle yaşamaktansa öleyim daha iyi düşünüyor insan. Hani dünyalar savaşında olduğu gibi uzaylı zaten seni bir anda buhar ediyor, acı yok, sıkıntılar bitiyor. zaten çaresiz durumdasın, artık bitsin bu işkence değil mi?
Ama hala ısrarla bir çıkış yolu arayan, sonuna kadar savaşan, asla vazgeçmeyenler var. Bunlar neden hala savunuyor, pek çoğu pes etmişken, kurtulma, kazanma ihtimali çok düşükken neden ısrarla savaşmaktan vazgeçmiyorlar.
işte bu kahramanlar, bundan sonra kendileri tekrar eski huzura, refaha kavuşmak için değil, çocuklarının, sevdiklerinin, vatanının geleceği için bu sıkıntıyı çekiyor, ölümü göze alıyor ve asla vazgeçmiyor.
biz bu topraklar bu kahramanlar sayesinde yaşıyoruz. bizim için kan döktüler, sıkıntı çektiler, öldüler. Malazgirt te, istanbul surları önünde, Çanakkale de binlercesi asla vazgeçmedirler. vatan sevdalısı kadını, erkeği, yaşlısı, dinlenmeden savaştılar.
bu geçmiş, sırtımıza daha fazla sorumluluk yükledi. Allah göstermesin vatanın bir toprağı işgal edildiği zaman, kendim için değil, bu vatanda yaşayacak gelecek nesillerin barış için de yaşayabilmesi, zulüm görmemesi, özgür olması için savaşacağım.
vatan benim sadece bir canımdan önemli değil, ölsem ve bin defa dirilsem bin canımdan daha önemli.
