günlerden geçen gündü. yüzümde yine yardımsever bir ifadem vardı. her an yardım edecek olayları aradı gözlerim. sonunda buldu. anlatayım.
adım attığında dünyanın dengesini yarım ton değiştirecek tontiş mi tontiş, al yanaklı, başörtüsünden beyaz perçemli bir teyzeyi elinde poşetlerle gördüğümde ben yan kasada henüz alışverişimi tamamlamak üzereydim. bekar olmanın avantajlarından biri de marketten bir iki parçayla çıkışınız ve özgürce poşetinizi sallaya sallaya eve gidişinizdir. poşetimde sadece epmek, yoğurt bir de muz vardı. neyse teyzenin elindeki poşetleri delicesine taşımak istedim. teyzeciğim yardım edeyim isterseniz ben alayım götüreyim dedim. önce bir suratıma baktı sonra süzdü ve onay verdi. yolda tabi sorgu başladı. evli misin ,nerelisin, ailen nerde, kaç kardeşsiniz, ne iş yapıyorsuna bitirdiğimizde evine kadar gelmiştik. cevaplarım ona makul gelmiş olacak ki, sonra kızından bahsetti uzun uzun. doktormuş aile hekimi olarak bilmem nerde çalışıyormuş. bu devirde evlenmekte zormuş bekarmış. öve öve bitiremedi. gel yavrum çok yoruldun sana evde bi'şeyler ikram edeyim dedi. önce tereddüt ettim böbrek avi falan olabilir mi diye. teyze de olsa güvenmem abi. sonra yardım teklifimin benden geldiğini düşününce hemen bana güven geldi. çıktık. merdivenlerde poşet taşımak kadar iğrenç bi' şey yok bu arada. tam yardım ettiğime pişman olacağım sırada kapıyı güzel bir kız açtı. kız demekki evdeymiş. ben şimdi babası filan da vardır diye çekinirken gel yavrum dedi teyze çekinme. kız annesine tuhaf tuhaf, sonra bana küçümseyerek baktı. kendimi görkemli ak saraya misafir gelen fildişi sahilleri cumhurbaşkanı gibi hissettim. annesi kızla beni tanıştırmaya çalışıyor.
kızda bir havalar bir havalar sanki kendisi paris hilton hiç konuşmadan yüksek perdeden kafa sallamalar, hı hı falan demeler.
öğrendim ki poşet taşıdığın zaman brat pitt olsan da inek şabansın.
+ bundan sonra yardım edersem ellerim kırılsın.
